Αρχικά οι ερευνητές χώρισαν τους “πειρατές” στις εξής κατηγορίες:
Αυτούς που κατεβάζουν για να παίρνουν μια ιδέα του τι πρόκειται να αγοράσουν: 9% των συνολικών πειρατών, 24% του συνολικού περιεχομένου που κατεβαίνει πειρατικά, 2% των συνολικών ψηφιακών καταναλωτών.
Αυτούς που προτιμούν τις ταινίες και τις τηλεοπτικές σειρές: 9% των συνολικών πειρατών, 22% του συνολικού περιεχομένου που κατεβαίνει πειρατικά και 2% των συνολικών ψηφιακών καταναλωτών. Η συγκεκριμένη ομάδα φοβάται περισσότερο τις συνέπεις του νόμου και είναι πιο δεκτική στις προειδοποιήσεις που αποστέλουν οι πάροχοι.
Αυτούς που κατεβάζουν επειδή είναι δωρεάν: 42% των συνολικών πειρατών, 35% του συνολικού περιεχομένου που κατεβαίνει πειρατικά και 10% των συνολικών ψηφιακών καταναλωτών.
Αυτούς που κατεβάζουν πειρατικά χωρίς να γνωρίζουν ή να μπορούν να δικαιολογήσουν το γιατί: 39% των συνολικών πειρατών, 20% του συνολικού περιεχομένου που κατεβαίνει πειρατικά και 9% αυτού που αποκτάται νόμιμα.
Συγκεκριμένα η “ελίτ” των πειρατών (το 20% των χειρότερων πειρατών) βρέθηκε να έχει ξοδέψει κατά μέσο όρο £168 κατά το διάστημα των τελευταίων έξι μηνών στην απόκτηση ψηφιακού περιεχομένου, το 80% περίπου £105 και οι μη πειρατές μόλις £54.
πηγη
